"ಭುಂ... ಭುಂ...ಭುಂ.... ಭುರ್ ...ಭುರ್...ಭುರ್ರ್ ರ್ ರ್....." ಯಾರನ್ನೊ ವಿಚಲಿತಗೊಳಿಸುವ ಕರ್ಕಶ ಸದ್ದು! ಬೈಕಿಂದಹುಟ್ಟಿ, ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ತೇಲಿ, ಕಿಟಕಿಯೊಳು ತೂರಿ mam ನಧ್ವನಿಯೊಡನೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಿ ನಮ್ಮಕನ್ನಡ ಕ್ಲಾಸ್ನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಆಹಾ! ಎಂತಹ ಅದ್ಭುತ. ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಇಂತಹದ್ದೊಂದು ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸಬೇಂಕೆಂದರೇ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಅದೆಷ್ಟೊ ಜನುಮಗಳ ಕಾಲ ತಪಸ್ಸುಮಾಡಿರಬೇಕು. ಜೊತೆಗೆ ಈಸದ್ದು ಕನ್ನಡ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ biology ಕ್ಲಾಸಿಗೂ ರೆಗ್ಯುಲರ್ ಕಸ್ಟಮರ್. ಶಿಕ್ಷಕರು ಅದೆಷ್ಟೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾಗಿ ಪಾಠ ಮಾಡಿದರು, ಕ್ಲಾಸಿನ ಮಧ್ಯ ಒಳಗಡೆ ಯಾರಾದರೂ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದರೇ, ಅಥವಾ ಏನಾದರೂಹಾಸ್ಯ ನಡೆದರೇ, ಅಥವಾಇಂತಹದ್ದೊಂದು ಸದ್ದು ತೊಂದರೇಕೊಟ್ಟರೇ ನಮಗೆಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಖುಷಿ. ಆ ಸದ್ದಿಗೆ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಗೊಳ್ ಎಂದು ಹೊಟ್ಟೆಬಿರಿಯುವಂತೆ ನಗುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಮುಖ ಕುತೂಹಲದಲ್ಲಿ ಅರಳಿಕಿಟಕಿಯೆಡೆ ನಮ್ಮ ಕತ್ತನ್ನು ತಿರುಗಿಸುತ್ತೇವೆ, ಆದರೇ ಕಿಟಕಿಯಪಕ್ಕದಲ್ಲೆ ಕುಳಿತವರ ಅದೃಷ್ಟ! ಕಿಟಕಿಯಿಂದಾಚೆ ಇಣುಕಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರಪಂಚದ ಯಾವುದೊ ವಿಸ್ಮಯಕರ ಘಟನೆ ಒಂದು ಆರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಏನೊಎಂಬಂತೆ. ಪಾಠ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನರಾಗಿದ್ದ mam ಕೋಪದಿಂದ ಕೆಂಡದಂತೆ ಉರಿಯುತ್ತಾರೆ. ಕಿಟಕಿಯಿಂದಾಚೆ ಇಣುಕಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆ, ಅಷ್ಟುಸೊಗಸಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಆಪಾಠಕ್ಕೆ ಅಡತಡೆ ಆದಅಗಿದ್ದಕ್ಕೆ, ತಮಗೆ ಸಮಾಧಾನವಾಗುವವರೆಗು, ಅವನಕಾಲರ್ ಹಿಡಿದು ಬೈಯ್ದುಬಿಡುವಷ್ಟು ಕೋಪ, ಇನ್ನುಕೋಪ ಹೆಚ್ಚಾದರೇ ಹೊಡೆದೆಬಿಡುತ್ತಾರೇನೊ. ಆದರೇ ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಕ್ಲಾಸಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಲಿಕ್ಕೂ ಆಗದು, ನಮ್ಮೆದುರು ಆಮಟ್ಟಿಗೆ ಬೈಯಲಿಕ್ಕೂ ಆಗದು. ಹೀಗೆ ಸಂಸ್ಕಾರವಿಲ್ಲದೇ ಆಡುವವರ ಮೇಲೆಎಂತಹ ಶಿಕ್ಷಕರಿಗಾದರೂ ಕೋಪ ಬರುತ್ತದೆ, ಬರಲೇ ಬೇಕು. ಘೋರವಾಗಿ ಭೋರ್ಗರೆಯುವ ಅಲೆಗಳಂತಹ ಅವರ ಕೋಪ ಶಾಂತಗೊಂಡಾಗ mam ಹೀಗೆನಮ್ಮೆಲ್ಲೊಂದು ಅನುಮಾನ. ನಸುನಗುತ್ತಲೆ ಕೇಳುತ್ತಾರೆ "ಏನ್ರೋ ನೀವೇನಾದರೂ ದಿನಾ ಇದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಬಾ ಎಂದು ಅವನಿಗೆಹೇಳ್ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೀರ? " ಎಂದು. ಮತ್ತೆನಮಗೆ ನಗುವೋ ನಗುವು. ನಾವಂತು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ.ಆದರೇ ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಬಂದರೇ, ಜಗವೇ ತುಂಬಿತುಳುಕುವಂತೆ ನಗಬಹುದು, ಗೊಣಗೊಣ ಮಾತಾಡ ಬಹುದು, ಇದೆಲ್ಲವನ್ನು ಮೀರಿಸಿದ ಏನೋಖುಷಿ ಸಿಗುತ್ತದೆಂಬ ಆಶಯಎಲ್ಲರ ಮುಖಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಜ್ವಲಿಸುತ್ತದೆ, ಆಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವಾಗಿ. ಆದರೇ ಪಾಪ! ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಕೊಡಂಗಿಇದೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ತಗಲಾಕಿಕೊಂಡು ಒಂದೇ ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಅಳುತ್ತಾನೆ, ತನ್ನ ಚಂದದ ಸಂಭಾಷಣೆ, ಹಾಡನ್ನು ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿ, ಅದ್ಯಾವೂದೊ ರಾಗ, ತಾಳ, ಸ್ವರವಿಲ್ಲದ ಸದ್ದಿಗೆ ಮುಸಿ ಮುಸಿನಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆಂದು. ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಆಸದ್ದು ಸಾವಿರ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಉತ್ತರಗಳ ಉಗಮಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಸದ್ದು ಮಾಡುತ್ತಿರುವವರಾರು? 70, 80 ವರ್ಷದ ಮುದುಕನಂತು ಕಂಡಿತ ಅಲ್ಲ? ಅವನದುಹದಿಹರಯದ ವಯಸ್ಸು. ಸರ್ವಸೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ವಿರಹ, ಮೋಹದದೃಷ್ಟಿಕೋನದಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಿಬಲ್ಲ ಯೌವ್ವನ. ರಕ್ತದಅಣುಅಣುವಿನಲ್ಲು ತೈ ತಕತಕ ತೈ ಎನ್ನುವಹಾರ್ಮೋನ್ಗಳ ರುದ್ರ ನರ್ತನಕ್ಕೆ ತಾಳವಾಕುವ ಪ್ರಾಯ ಅವನದು. ಹ್ಯಾಂಡಲ್ ಹಿಡಿದು ತಿರುಗಿಸುವಾಗ ಬರುವ ಸದ್ದಿಗೆ, ಎಲ್ಲರೂತನ್ನೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಬೇಕು. ಅಷ್ಟು ಜನರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೊಒಂದು ನವಿಲಿಂತಹ ಒಂದುಕಣ್ಣು ತನ್ನೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಿನೋಡಬೇಕು .ಮೋಹಕವಾಗಿ ಮುಗ್ನುಳ್ನಗಬೇಕು... ಆಮನಸ್ಸು ಆ ಬೈಕಿನಸದ್ದಿನ ಸೆಳೆತದಲ್ಲಿ ಸಮ್ಮೋಹನಗೊಳ್ಳಬೇಕು. ಇದೆಲ್ಲವನ್ನು ಕಂಡರು ಕಾಣದವನಂತೆ, ವೇಗವಾಗಿ ಬೈಕ್ ಚಲಿಸುತ್ತ, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ನಿರ್ಲಕ್ಷಸಿ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆತಾನು ಹೋಗಬೇಕು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಯೋಚಿಸುವಾಗ ತಟ್ಟನೆಅಪ್ಪನೊಡನೆ ಕುಳಿತು ಕಂಡಹಲವು ಹಳೆಯ ಸಿನಿಮಾಗಳು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನಲ್ಲಿ ಸಾಲು ಸಾಲುಚಿತ್ರಗಳಾಗಿ ಸಂಚರಿಸುತ್ತವೇ. ಹಿರೋಯಿನ್ ಸ್ನೇಹಿತೆಯರೊಡನೆ, ತಂಪಾಗಿಬೀಸುವ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ನರ್ತಿಸುವ ಮುಂಗುರುಳನ್ನು ಸರಿಸುತ್ತ, ನಸುನಗುತ್ತ, ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುವಾಗ, ಯಾರೊಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಜೋರಾಗಿ ಸದ್ದುಮಾಡುತ್ತಾ ಹಿರೋಯಿನ್ ಸಮೀಪದಲ್ಲಿ ವ್ಹೀಲಿಂಗ್ ಮಾಡುತ್ತಾ ಅವಳೆಡೆಗೆ ಹೋದಾಗ, ಹೀರೊವಿನ ಎಂಟ್ರಿ! ಚಿತ್ರಮಂದಿರದಲ್ಲಿ ಶಿಳ್ಳೆಯೊ ಶಿಳ್ಳೆ..... ಡಂ ಡಿಂ ಡಿಶುಂಬುಶುಂ ಎಲ್ಲವು ಮುಗಿದುಮೇಲೆ, ಹೀರೊ ಹಿರೋಯಿನ್ ನಡುವೆ ಅನುರಾಗದ ತಾಳರಾಗ ನಾಟ್ಯ. ಆದರೇ ಇಲ್ಲಿ ಕಿಟಕಿಯಆಚೆಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಎಲ್ಲವು ನಾನುಕಂಡ ಸಿನಿಮಾಗಳ ಸಂಪೂರ್ಣ ತದ್ವಿರುದ್ಧ. ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ಹೀಗೆಗಾಡಿ ಓಡಿಸಿದವನನ್ನು ಹೊಡೆದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಹೀರೊ ಆದ. ಆದರೇಇಲ್ಲಿ? ಇಂತಹ ಸದ್ದನ್ನು ಆಲಿಸಿ ಆನಂದಿಸಿ ರೋಮಾಂಚನಗೊಳ್ಳುವವರು ಇದ್ದಾರೆಯೇ? ಹಾಗೆ ರೋಮಾಂಚನಗೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಆಬೈಕ್ ಚಾಲಕನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆಹುಟ್ಟಿತು? ಆದರೇ ಪ್ರಕೃತಿಯನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿದರೇ, ಹಕ್ಕಿ, ಜೇನು, ಹುಳುಗಳನ್ನು ಸೆಳೆಯುವ ಹೂವಿನ ಮೈಬಣ್ಣ, ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಸೆಳೆಯುವ ಕೋಗಿಲೆಯ ಮಧುರ ಧ್ವನಿ, ನವಿಲಿನಗರಿಗಳ ಚಿತ್ತಾರ ಎಲ್ಲವುಪ್ರಾಕೃತಿಕ ಸೃಷ್ಟಿಯೇ... ಸಣ್ಣಇರುವೆಗು ಸಹ ತನ್ನಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಒಲಿಸು ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಪ್ರಕೃತಿಯೇ ವರವಾಗಿ ನೀಡಿರುತ್ತದೇ. ನಿಸರ್ಗದಲ್ಲಿ ಯಾವುದು, ಹೇಗೆ, ಯಾವಾಗ ನಡೆಯಬೇಕೊ ಅದುತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನು ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ತಡೆಯ ಬಲ್ಲವರಾರು? ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಈ ವಿಷಯಪ್ರಕೃತಿಯ ಭಾಗವಾಗಿರುವ ಮಾನವನಿಗು ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ. ಲಕ್ಷ ಲಕ್ಷಕ್ಕೆ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಆ ಬೈಕ್ಏತಕ್ಕೆ? ಆ ಕರ್ಕಶಸದ್ದೇತಕೆ? ಆ ಹೇರ್ಕಲರಿಂಗ್ ಏತಕೆ? ಆಮಟ್ಟಿಗೆ ಶ್ರಮವೇತಕೆ? ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಆ ಸದ್ದಿಗೆ ಒಲಿಯುವರಾರು? ಅಷ್ಟು ವೇಗವಾಗಿ ಹೋಗುವಾಗ ಜೀವ ಕಾಲವಶವಾದರೇ. ನವಜಗತ್ತನ್ನು ಕಾಣುವ ಉತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿ ಹಾತೊರೆಯುತ್ತಿರುವ ಮುಂದಿನ ಪ್ರಾಯದಆಕಾಂಕ್ಷೆಯನ್ನು ಈ ಹದಿಹರೆಯದ ವಯಸ್ಸು ಕೊಲ್ಲಬಹುದೇ? ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ, ಹಾಗೆ ಸದ್ದುಮಾಡುತ್ತಾ ಬೈಕ್ ಓಡಿಸುವುದು, ಹಾಗೇಮಾಡಿದಾಗ ಏನೋ ರೋಮಾಂಚನವಾಗುತ್ತದೆ, ಯಾರೊತನ್ನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾರೇ, ಮೋಹಗೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆಂಬುದೆಲ್ಲ ಸ್ವಯಂ ಆಲೋಚನೆಗಳಂತೂ ಅಲ್ಲವೇಅಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಯಾರೊತೋರಿಸಿದ್ದು. ನಮ್ಮ ಇಡೀ ಜಗತ್ತು "ಟ್ರೆಂಡ್" ಎಂಬ ಒಂದೆಒಂದೇ ಪದದ ಕೈಗೊಂಬೆಯಾಗಿದೆ. ಯಾರೋ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲಾತಾಣದಲ್ಲಿ ಹಾಕಿದ ಉಡುಪು, ಟ್ರೆಂಡ್ ಅನ್ನೊ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡರೇ ಸಾಕು! ಅದು ಚಿಕ್ಕಂದಿನಿಂದಲು ದ್ವೇಷಿಸಿದ ಬಣ್ಣವಾಗಿರಲಿ, ಅದು ಟ್ರೆಂಡ್ ಆದಮೇಲೆ ಅದನ್ನು ಧರಿಸಲೇಬೇಕು. ದಿನಗಟ್ಟಲೇ online shopping app ಗಳ ಜನುಮಜಾಲಾಡಬೇಕು. ಆ ಟ್ರೆಂಡ್ ಅನ್ನುಪಾಲಿಸಿದವರು ಮಾತ್ರ ಈಜಗತ್ತಿಗೆ ಸೇರಿದವರು, ಇಲ್ಲದೇಹೋದಲ್ಲಿ ಅವರು ಯಾವುದೋಗ್ರಹದ ಏಲಿಯನ್ಗಳು ಎಂಬದೃಷ್ಟಿಕೋನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿದೇ.... ಲಾಸ್ಟ ಬೆಂಚಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತರೇ ಮಾತ್ರ ಕಾಲೇಜಿನ ಬದುಕುಸಾರ್ಥಕ. ಇಂತಹ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನೆ ತೊಡಬೇಕು, ಇಂತಹದ್ದೆ hair style ಮಾಡಬೇಕು, ಹೀಗೆವರ್ತಿಸಬೇಕು, ಇಂತಹದ್ದೆ ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಬೇಕು, ಹೀಗೆ ಕರ್ಕಶಸದ್ದು ಮಾಡಬೇಕು, ಈವಯಸ್ಸಿಗೆ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಇಂತಹದ್ದೆ appಗಳಿರಬೇಕು, ಎಲ್ಲವು ಯಾರೊರೂಪಿಸಿದ ಟ್ರೆಂಡ್.. ಕಿಟಕಿಯಾಚೆಯಿಂದ ಬರುತ್ತಿರುವ ಸದ್ದುಸಹ ಯಾರೊ ರೂಪಿಸಿದ ಟ್ರೆಂಡ್. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಸ್ವಂತಇಚ್ಛೆ, ಆಲೋಚನೆ, ನಡವಳಿಕೆ, ತನ್ನತನ ಎಲ್ಲವು ಎಲ್ಲೊಮರೆಯಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ. ನಮ್ಮಜೀವನ ನಮ್ಮದ್ದಲ್ಲ. ಅದನ್ನುಹುಡುಕಿ ತರುವವರಾರು? ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಯೋಚಿಸುವಾಗ ಇದ್ದಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ನಗು ಉಕ್ಕಿದಂತಾಯಿತು. ಆ ಬೈಕಿನ ಸಂಚಲನಕ್ಕೆ ಯಾರಾದರೂ ಮನ ಸೋತು, ಅವರಿಬ್ಬರಿಗು ವಿವಾಹವಾಗಿ, ಒಂದು 30-40 ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಅವರಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಉಗಮದ ಕತೆ ಹೇಳುವಾಗ ಅದೆಷ್ಟು ಹಾಸ್ಯಸ್ಪದವಾಗಿರಬಹುದೆಂದು ಊಹಿಸಿದಾಗ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಸಲಾಗದ ನಗು... ನನ್ನ ಸುತ್ತಲು ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದೆ, ಅರ್ಧದಷ್ಟು ಮುಖಗಳು, ವಿವಿಧತೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ,, ಟ್ರೆಂಡ್ ಅನ್ನೊಮುಖವಾಡದಲ್ಲಿ ಬಂಧಿತರಾಗಿ ಒಂದೇರೂಪದಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದರು. ಕಣ್ಣು ಉಜ್ಜಿಕೊಂಡು, ಪಿಟಿ ಪಿಟಿ ಕಣ್ಣುಮಿಟುಕಿಸುತ್ತಾ ಪುಸ್ತಕ ನೋಡಿದೇ. ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಕೋಂಡಂಗಿ "ನಗ ಬೇಕೊಅಣ್ಣ ನಗ ಬೇಕೊ" ಎಂದು ಕುಣಿಯುತ್ತಿದ್ದನು. ನಾನು ನಕ್ಕಿದೆ.
-ಶಿಲ್ಪ. ಬಿ
ದ್ವಿತೀಯ ಪಿ. ಯು. ಸಿ ( ಪಿ. ಸಿ. ಎಂ. ಬಿ )
ಶೇಷಾದ್ರಿಪುರಂ ಸ್ವತಂತ್ರ ಪದವಿ ಪೂರ್ವ ಕಾಲೇಜು
